Śpiączka – stan długotrwałej i głębokiej utraty przytomności. W trakcie jej trwania, chory nie reaguje na bodźce ze świata zewnętrznego. Najczęściej diagnozowana jest u osób z uszkodzeniem w obrębie śródmózgowia i mostu lub przyśrodkowego podwzgórza.

Śpiączka jest stanem głębokiego zaburzenia świadomości, może utrzymywać się od kilku godzin nawet do kilkunastu lub kilkudziesięciu lat.

 

Przyczyn zapadnięcia w śpiączkę jest wiele:

• uszkodzenie OUN – urazowe: np. wstrząśnienie mózgu, stłuczenie mózgu, krwiak nadtwardówkowy/podtwardówkowy, udar mózgu czy stłuczenie mózgu. I nieurazowe – np. stany zapalne OUN (np. zapalenie opon mózgowych), guz mózgu, ropień mózgu, krwotoki mózgowe, niedotlenienie

• kolejną z przyczyn zapadania w śpiączkę są zaburzenie metaboliczne. Występować mogą one w wyniku powikłań cukrzycowych (hipoglikemia, hiperglikemia), zaburzeń przemiany białkowej (hipokaliemia, hiperkaliemia)

• kolejną z przyczyn zapadania w stan śpiączki są choroby zakaźne jak np. śpiączka afrykaństka, czy zatrucia (przedawkowanie leków, narkotyków, alkoholu czy chociażby zatrucie tlenkiem węgla)

 

Postępowanie w procesie rehabilitacji (wybudzania) pacjenta w śpiączce, polega przede wszystkim na podejściu polisensorycznym. Mnogość różnego rodzaju bodźców (np. czucie temperatury, osiowość ciała, pionizacja, pozycje terapeutyczne, wibracje i pionizacja) mających na celu dostarczenia organizmowi jak największej liczby bodźców mających na celu pobudzenie CUN

 

W procesie terapeutycznym używamy sprawdzonych metod terapeutyczno-diagnostycznych, mających na celu poprawę stanu wyjściowego pacjenta.

 

W procesie rehabilitacji pacjenta w śpiączce najważniejszą rolę gra czas, dlatego ważnym jest by zacząć ją jak najwcześniej, w przypadku pacjentów urazowych wcześniej niż 1 rok od urazu, jeśli śpiączka wystąpiła z powodu niedotlenienia mózgu < 6 miesięcy.